Judith Wright

ΦΙΝΑΛΕ

Το πιο άκαρδο πράμα που έκαναν

ήταν να στείλουν σπίτι τα δόντια του απ' το νοσοκομείο.

Κι αυτή τι θα μπορούσε να κάνει με δαύτα,

έτσι που 'φτασαν μέρες μετά την κηδεία;

Τα τύλιξε σ' ένα απ' τα παστρικά μαντίλια του

που 'πλυνε κι είχε στεγνώσει.

Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να τα λικνίσει στα χέρια της·

φαίνονταν τόσο παράξενα, ολομόναχα-

Πέρα για πέρα χωρίς σαγόνια μ' ένα αδιάκοπο χαμόγελο

καθόλου όπως το δικό του. Άλλο να κλάψει δεν μπορούσε.

Τα μεσάνυχτα πήρε κουράγιο κι απόφαση και τα πέταξε

έξω απ' την πόρτα της κουζίνας.

Εξακοντίστηκε, τούτο το οριστικά διαλυμένο χαμόγελο,

στη ρεματιά, στους θάμνους, στου γείτονα το χτήμα;

Κι αυτή επέστρεψε και ρίχτηκε σε ύπνο χαύνο,

γνωρίζοντάς τον πεθαμένο, επιτέλους, κι απ' το δικό της χέρι.