Wisawa Szymborska

ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ΜΟΥ

Η αδελφή μου δεν γράφει ποιήματα

και είναι απίθανο ν' αρχίσει ξαφνικά

να γράφει ποιήματα.

Μοιάζει της μάνας μου που δεν έγραφε

ποτέ ποιήματα και του πατέρα μου

που ούτε κι εκείνος έγραφε.

Κάτω απ' τη στέγη της αδελφής μου νιώθω

ασφάλεια:

τίποτα δεν θα παρακινήσει τον άνδρα της

να γράψει ποιήματα

και παρόλο που ακούγεται σαν ποίημα

του Άνταμ Μακεντόνσκι

κανένας από τους συγγενείς μου δεν καταπιάνεται

να γράφει ποιήματα.

Στο συρτάρι της αδελφής μου δεν υπάρχουν

παλιά ποιήματα

ούτε κάποια καινούργια στην τσάντα της.

Κι όταν με καλεί σε δείπνο

ξέρω ότι δεν σχεδιάζει να μου διαβάσει

ποιήματα.

Μαγειρεύει υπέροχες σούπες

χωρίς να το πολυσκέφτεται

κι ο καφές της δεν χύνεται πάνω

στα χειρόγραφα.

Σε πολλές οικογένειες κανένας δεν γράφει

ποιήματα,

όταν όμως γράφουν σπάνια είναι

ένα άτομο.

Σε κάποιες περιπτώσεις η ποίηση ρέει

σε καταρράκτες γενεών

και προκαλούν τρομερές δίνες

στις οικογενειακές σχέσεις.

Η αδελφή μου καλλιεργεί μια κόσμια,

καθομιλούμενη πρόζα,

κι ολόκληρη η λογοτεχνική της παραγωγή

βρίσκεται στις κάρτες των διακοπών

που υπόσχονται το ίδιο πράγμα κάθε χρόνο:

πως όταν επιστρέψει

θα μας τα διηγηθεί όλα,

όλα,

όλα.