Charles Reznikoff

ΔΥΟ ΑΝΤΡΕΣ

Δυο άντρες κάθονταν κοντά μου μέσα σ' ένα λεωφορείο·

καλοντυμένοι, καλοζωισμένοι, σαραντάρηδες·

εμφανέστατα, υπολήψιμα μέλη της κοινότητάς τους·

κουβέντιαζαν ήρεμα,

έτσι όπως συζητούν οι άνθρωποι με καλούς τρόπους και ανατροφή,

σε μια γλώσσα που μάλλον ήταν Ελληνικά ή Ιταλικά.

Δεν μπορούσα να καλακούσω ώστε να' μαι σίγουρος.

Ξαφνικά μια γυναίκα που καθόταν ακριβώς από πίσω τους

άρχισε να φωνάζει:

«Γιατί δεν μιλάτε Αμερικάνικα;

Εδώ δεν ζείτε;

Εδώ δεν φτιαχτήκατε;

Μιλήστε λοιπόν Αμερικάνικα!»

Ο ένας από τους άντρες γύρισε τη λοξοκοίταξε

ύστερα συνέχισαν να συζητούν στα Ελληνικά ή στα Ιταλικά,

ήρεμα, ατάραχα

αν και κάθε λίγο η γυναίκα κραύγαζε

«Γιατί δεν μιλάτε Αμερικάνικα!»

Συλλογίστηκα πόσο άβολα θα ένιωθαν αυτοί οι άντρες

αν ήταν Εβραίοι,

θα φαινόταν και στο πρόσωπό τους.

Μπορεί μάλιστα ο ένας τους να έλεγε στη γυναίκα―

αν του το επιτρέπαν τα Αγγλικά του,

«Σε ελεύθερη χώρα δεν ζούμε;»

Και τότε θα ξεκινούσε γερός καυγάς.

Ή μπορεί να έμεναν σιωπηλοί.

Όμως οι δύο άντρες συνέχισαν να κουβεντιάζουν

όπως και πριν

κι ούτε που γύρισαν να την κοιτάξουν

μήτε έδειξαν με κάποια χειρονομία ή μορφασμό

πως την είχαν ακούσει.

Στο τέλος, η γυναίκα τινάχτηκε όρθια κι ήρθε κάθισε πλάι μου.

«Εσύ τι λες γι' αυτούς τους ανθρώπους;» με ρώτησε.

«Γιατί δεν μιλάν Αμερικάνικα;

Αφού εδώ ζούνε!

Αφού εδώ κερδίζουν τα λεφτά τους!»

«Δεν πρέπει να είστε τόσο ανυπόμονη» της είπα.

«Τα Εγγλέζικα δεν μαθαίνονται εύκολα.

Έτσι κι αλλιώς, αν δεν τα μάθουν αυτοί, σίγουρα θα τα μάθουν τα παιδιά τους:

ξέρετε, έχουμε καλά σχολειά.»

Με κοίταξε καχύποπτα

και, μόλις το λεωφορείο σταμάτησε, το' βαλε στα πόδια―

κοπανώντας την από εμάς τα μιάσματα.

Τότε ο ένας από τους άντρες γύρισε και μου είπε σιγανά

σε τέλεια Αμερικάνικα χωρίς ίχνος ξενικής προφοράς:

«Σα λίγο βαρεμένη δεν ήταν;»