Sylvia Plath

ΠΡΩΙΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Η αγάπη σε κούρντισε σαν βαρύ χρυσό ρολόι.

Η μαμή χτύπησε τις πατούσες σου και η γυμνή κραυγή σου

Πήρε τη θέση της ανάμεσα στα στοιχεία.

Οι φωνές μας αντιλαλούν, μεγεθύνοντας τον ερχομό σου. Καινούρ-

γιο άγαλμα.

Σ' ένα παγερό μουσείο, η γύμνια σου

Σκιάζει την ασφάλειά μας. Στεκόμαστε τριγύρω ανέκφραστοι σαν

τοίχοι.

Δεν είμαι περισσότερο μάνα σου

Από το σύννεφο που διυλίζει έναν καθρέφτη για να αντανακλά την

δική του αργή

Εξαφάνιση στο χέρι του ανέμου.

Όλη νύχτα σαν πεταλουδίτσα η ανάσα σου

Πεταρίζει ανάμεσα στα λεία ροζ τριαντάφυλλα. Ξυπνώ ν' αφουγ-

κραστώ:

Μια μακρινή θάλασσα σαλεύει μες στο αυτί μου.

Μια κραυγή, και σκουντουφλώ απ' το κρεβάτι, βαρειά σαν γελάδα

και λουλουδιασμένη

Μες στο βικτωριανό μου νυχτικό.

Το στόμα σου ανοίγει καθαρό σαν του γατιού. Το τετράγωνο του παραθύρου

Ξασπρίζει και καταπίνει τα θολά του αστέρια. Και τώρα δοκι-

μάζεις

Μια φουχτίτσα νότες·

Τα ξεκάθαρα φωνήεντα υψώνονται σαν μπαλόνια.