Stéphane Mallarmé

Η ΚΟΜΗ

Η κόμη, φλόγας πέταγμα, τώρα

Που έσβησε ο πόθος της να την αφήσει λεύτερη,

Κείτεται αφημένη (θαμπό θα 'λεγα διάδημα)

Στο μέτωπό της στέμμα, την αρχική εστία της.

Μα, δίχως στεναγμό ή θλίψη γι' αυτό το σύννεφο το λαμπερό,

Το πύρωμα της φωτιάς, της πάντα εσωτερικής

Αυτής της μιας και μόνης, αδιάκοπα υπάρχει

Στο σπίθισμα της καθαρής και γελαστής ματιάς.

Προσβάλλει η τόλμη του τρυφερού εραστή

Αυτήν που, μη κινώντας τα στολισμένα δάχτυλά της,

Τη θηλυκότητά της λιγότερο δε δείχνει,

Αστραποβόλα, κάνοντας έτσι τον ποιητή

Να σπέρνει με πετράδια τις αμφιβολίες του

Όπως μια προστατευτική, μια δάδα χαρωπή.