Louis MacNeice

ΡΑΒΕΝΝΑ

Τι θυμούμαι απ' την επίσκεψή μου στη Ραβέννα; Πρώτον,

Πως είχα έλθει από τη Βενετία ενώ είχα έλθει απ' την Ελλάδα

Έτσι που τα μάτια μου να φαίνονται θολά κι επίπεδος ο κόσμος.

Δεύτερον,

Ότι μετά το απατηλό βάθος και φωτισμό του Τιντορέττο

Τα μωσαϊκά μού χτύπησαν ομοιόμορφα. Εκεί στέκονταν. Οι χήνες

Είχαν σφυρίξει καθώς τσίμπαγαν τη Βρώμη από της Θεοδώρας τ' αχαμνά,

Κι όμως, αυτή ακόμα στέκεται εδώ, πάνω στον τοίχο του Αγίου

Βιταλίου, τόσο λαμπερή

Όσο η ζωή και ψηλότερα, μια τολμηρή εικασία, αυτοδημιούργητη

αυτοκράτειρα,

Που προστάτευσες τους μονοφυσίτες και τους Πράσινους

Και θα είχες τους ανθρώπους σουβλισμένους. Εκεί υπήρχε ακόμη

και κατά τρίτον λόγοντο μεγάλο

Του Καίσαρος χαμένο ναυτικό λιμάνι, επιζώντας τώρα με το όνομα

In Classe: σήμερα η θάλασσα είναι στα παρασκήνια

Όπως οι Λιβουρνέζικες γαλέρες του. Ό,τι πήγε στραβά

Με το Βυζάντιο όπως με τη Ρώμη επιβραδύνθηκε, η φήμη τους

Απορροφημένη από ελώδη βάλτο. Τώρα τα στρωμένα χώματα

Εξουσιάζονται από ένα διυλιστήριο ζαχάρεως κι από μια εκκλησιά,

Τον Άγιο Απολλινάριο. Τι θυμάμαι απ' τη Ραβέννα;

Μιαν άσχημη οσμή ανάμικτη με δόξα, και τα κρύα

Μάτια που διαψεύδουν τον ψηφιδωτό χρυσό.