Valery Larbaud

Η ΜΑΣΚΑ

Γράφω φορώντας πάντα στο πρόσωπο μια μάσκα·

Ναι, μια μακριά μάσκα, βενετσιάνικη, παλαιϊκή,

Με στενό μέτωπο,

Όμοια με λευκό μεταξωτό ρύγχος.

Κάθομαι στο τραπέζι κι υψώνω το κεφάλι·

Ατενίζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη,

Καταπρόσωπο, και μετά σε γωνία, παρατηρώ

Την παιδική, κτηνώδικη κατατομή που αγαπώ.

Ω, αν ένας αναγνώστης, ο αδελφός μου, σ' αυτόν

Μιλώ μέσ' από την χλωμή, γυαλιστερή μάσκα,

Αν γινότανε να' ρθει και να φυτέψει ένα αργό,

Βαρύ φιλί σ' αυτό το στενό μέτωπο,

Σ' αυτό το πελιδνό μάγουλο,

Για να προσδώσει στη μορφή μου όλο το βάρος

Μιας άλλης μορφής, άδειας κι αυτής και μυρωμένης.