Patrick Kavanagh

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΙΝΑ

Το άλογο σηκώνει το κεφάλι και τεντώνει το λαιμό

Ανάμεσα στις πέτρες και στα κίτρινα ασπαλάθια

Για ν' αγγίξει το όψιμο πάθος με τα χείλη του στο απλωμένο τριφύλλι.

Στο άνοιγμα υπάρχει ένας θάμνος φορτωμένος λιθάρια, βαριά σαν την

ηθική.

Ακόμα κι ένας ηλίθιος θα πληγωνόταν να σκαρφαλώσει εκεί πάνω.

Ο άνεμος γέρνει από το σπίτι του Μπρέιντυ κι η σκουριά τρυπάει τα φύλλα

της λεύκας.

Η βροχή γεμίζει τα χνάρια των κάρων και τ' αυλάκια που αφήνουν τα

μεταλλικά πέλματα.

Ένας κίτρινος ήλιος αντανακλά στο Ντοναμόιν

Το σπαρακτικό φως στις λακκούβες που σχηματίζουν οι οπλές.

Έλα μαζί μου, φαντασία, μπες μέσα σ' αυτό το σιδερένιο σπίτι

Κι απ' το κατώφλί θα κοιτάξουμε τα χρόνια να γυρίζουν πίσω.

Και θα μάθουμε τι έγραφε στη σελίδα το αριστερό χέρι κάποιου χωριάτη.

Να είσαι εύκολος, Οκτώβρη. Κότα, να μην κακαρίζεις, άλογο, να μη

χλιμιντράς.

Δέντρο, να μη θροΐζεις, πάπια, να μη κρώζεις.