Joseph Brodski

ΣΑΝ ΕΛΕΓΕΙΑ

Στην παγερή βροχή στεκόμουν τότε,

μπρος στη στοά του Χρηματιστηρίου.

Και το λογάριαζα ουράνιο δώρο.

Θα' χα τους λόγους μου. Μιαν εποχή.

Ήμουν κι εγώ ευτυχισμένος. Ζούσα

στη φυλακή για τους αγγέλους -ίδιος

βρυκόλακας. Στην όμορφη που από

τη σκάλα έτρεχ' έξω έστηνα

ενέδρα σαν τον Ιακώβ.

Χαθήκαν

όλα αυτά για πάντα. Κρυφτήκαν κάπου.

Απ' το παράθυρο κοιτώντας γράφω

το πού χωρίς ερωτηματικό.

Σεπτέμβρης τώρα. Μπρος μου - κήπος, πέρα

οι κεραυνοί που σκάνε μεσ' στ' αυτιά.

Τ' αχλάδια μέσ' στους θύσανους των φύλλων

φουσκώνουν σχήματα αρσενικά.

Μέσα στο νυσταγμένο μου μυαλό -

σαν τον τσιγγούνη που απ' την πίσω πόρτα

μονάχα δέχεται τους συγγενείς του -

η ακοή τη μπόρα αφήνει μόνο

χωρίς καν μουσική, αθόρυβα.