Patricia Highsmith

Η ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ

Τα θυμάται όλα. Και όλα είναι σεξουαλικά. Διανύει τώρα τον τρίτο της γάμο, έχει σπείρει καθ' οδόν τρία παιδιά, όμως κανένα δεν είναι του τωρινού συζύγου. Φωνάζει: «Ακούστε το παρελθόν μου! Έχει μεγαλύτερη σημασία από το παρόν μου. Σταθήτε να σας πω τι κτήνος ήταν ο τελευταίος άντρας (ή εραστής) μου». Το παρελθόν της μοιάζει με αχώνευτο γεύμα που της έχει καθίσει .στο στομάχι. Εύχεται, να μπορούσε να το ξεράσει και να το ξεχάσει.

Γράφει ολόκληρα κατεβατά: πόσες φορές έπεσε στο κρεβάτι με τον άντρα της η ίδια, ή η αντίζηλός της. Και πως περπατούσε πάνω κάτω άυπνη -απαγορεύοντας στον εαυτό της την παρηγοριά ενός ποτού- όσο ο άντρας της περνούσε τη νύχτα με μιαν άλλη γυναίκα, τι σκάνδαλο κλπ. κλπ., κι ας πάνε στο διάολο οι φίλοι και η γειτονιά, άσ' τους να λένε. Οι φίλοι και οι γείτονες δε μπορούσαν όμως να σκεφτούν τίποτα, ή απλώς αδιαφορούσαν για την κατάσταση, γι' αυτό δεν έχει σημασία τι έλεγαν. Θα πίστευε κανείς πως είναι η κατάλληλη στιγμή να επέμβει η φαντασία της πεζογράφου, να δημιουργήσει σκέψεις και να διαμορφώσει την κοινή γνώμη εκ του μη όντος, αλλά η πεζογράφος δεν έχει καμιά όρεξη να δημιουργήσει. Όλα είναι απλά και ξεκάθαρα, σαν σπασουάρ.

Όταν πια τρεις φίλες έχουν δει και επαινέσει το χειρόγραφο, λέγοντας πως είναι «βγαλμένο απ' τη ζωή», όταν τα ονόματα των προσώπων, αρσενικών και θηλυκών, έχουν αλλάξει τέσσερις φορές, πράγμα που δίνει στο χειρόγραφο άθλια όψη, κι όταν ένας φίλος (υποψήφιος εραστής) έχει διαβάσει την πρώτη σελίδα και επιστρέφει το χειρόγραφο λέγοντας πως το διάβασε όλο και ξετρελάθηκε -το χειρόγραφο πηγαίνει σ' έναν εκδότη. Η απόρριψη είναι κοφτή αλλά ευγενέστατη.

Τώρα αρχίζει να γίνεται πιο προσεχτική, εξασφαλίζει διόδους κάνοντας τη γνωριμία συγγραφέων, ή πετυχαίνει αόριστες και μασημένες συστάσεις, πληρωμένες με τεράστια δείπνα και πολύ κρασί.

Ωστόσο, η μια απόρριψη ακολουθεί την άλλη.

«Εγώ το ξέρω» λέει. «Η ιστορία μου είναι σημαντική». Έτσι λέει στον άντρα της.

«Και ο ποντικός λέει πως η ζωή του είναι σημαντική -ή μάλλον η ποντικίνα» της απαντάει. Είναι άνθρωπος υπομονετικός, αλλά κοντεύει να κρεπάρει με όλα αυτά.

«Ποιος ποντικός;»

«Σχεδόν κάθε πρωί, που είμαι στη μπανιέρα, κουβεντιάζω μ' ένα ποντίκι. Νομίζω πως έχει ένα πρόβλημα: το φαΐ: Είναι ζευγαρωμένο. Στη γωνιά του μπάνιου έχει μια τρύπα και, πότε ο ποντικός, πότε η ποντικίνα, βγαίνουν απ' την τρύπα και τους δίνω κάτι απ' το ψυγείο».

«Δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Τι δουλειά έχει αυτός με το χειρόγραφό μου;»

«Τα ποντίκια ενδιαφέρονται για κάτι σπουδαιότερο -το φαΐ. Δεν τα νοιάζει αν ο πρώην σύζυγός σου έκανε απιστίες κι αν υπέφερες, έστω κι αν το σκηνικό είναι ειδυλλιακό σαν το Κάπρι ή το Ραπάλλο. Και μου 'ρχεται μια ιδέα».

«Τι;» τον ρωτάει κάπως ανήσυχα.

Ο άντρας της χαμογελάει για πρώτη φορά μέσα σε αρκετούς μήνες. Αισθάνεται γαληνεμένος για λίγα λεπτά. Στο σπίτι δεν ακούγεται γραφομηχανή. Η γυναίκα του τον κοιτάζει, περιμένει να δει τι θα της πει. «Βρες το μόνη σου. Έχεις φαντασία. Μη με περιμένεις για φαγητό».

Κι έπειτα φεύγει από το σπίτι, παίρνοντας μαζί το καρνέ με τις διευθύνσεις και-πολύ αισιόδοξα- ένα ζευγάρι μπιζάμες και οδοντόβουρτσα.

Γυρίζει, καρφώνει τα μάτια στη γραφομηχανή, σκέφτεται πως εδώ αρχίζει άλλο ένα μυθιστόρημα, ίσως από αυτό το βράδυ, και μήπως πρέπει να σκίσει το άλλο, που την παίδεψε τόσον καιρό, και ν' αρχίσει το καινούργιο; Ίσως απόψε; Τώρα; Με ποιαν πάει να κοιμηθεί;

μτφρ. Αλέκος Παπάζογλου